Ο προσκυνητής
Κι εγκατέλειψε την πολύβουη πόλη.
Να, βαδίζει πάνω στην εύθραυστη άμμο,
Οι κινήσεις του αργές και δύσκολες.
- Αχμέτ, Αχμέτ, κάνει εσύ ένας γέροντας
Να παίρνεις τον άγνωστο και θαυματουργό δρόμο;
Οι εχθροί σου το βιός σου θα πάρουν,
Θα σ’ απατήσει η ανόητη σύζυγός σου. -
«Εκείνη τη νύχτα άκουσα το κάλεσμα του Αλλάχ,
Ο Αλλάχ μου είπε: - Σήκω, Αχμέτ – Ογλού,
Ξέχασε τα πάντα, πήγαινε, φόβο χωρίς να γνωρίζεις,
Πήγαινε, δοξάζοντας με·
Εκεί όπου ο πυρόξανθος αγέρας σηκώνει βουνά σκόνης,
Εκεί όπου πετούν οι θυσανοφόροι αετοί,
Εκεί όπου το άλογο μασουλάει πάνω από το πτώμα του βεδουίνου,
Εκεί να πας: εκεί στη Μέκκα, εκεί στη Μεδίνα» -
- Αχμέτ – Ογλού, ψέματα λες! Ένας προφήτης
Εισάκουσε τον Αλλάχ, χλωμός, εμπνευσμένος,
Πρεσβευτής από τον κόσμο του πένθους και των δεινών
Πέταξε προς την μονή την άσαρκη
Αλλά ήταν νέος, όμορφος και ψηλός,
Και το άτι του ήταν άλογο ευλογημένο,
Ενώ εσύ . . . δεν έχουμε ακούσει για πρεσβευτή
Φαλακρό, με ταλαιπωρημένο γαϊδούρι. –
Χωρίς ν’ ακούσει, πεισμώνει ο γέροντας και σκυθρωπός
Κουνάμενος, σουνάμενος, γελάει με κακία
Φοράει καφτάνι φθαρμένο, όμως έχει
Ένα λιλά δισάκι, κεντημένο με χρυσάφι·
Κάτω απ’ την μασχάλη του ραβδί σφυρήλατο, βελανιδιάς
Βολικό ακόμη και για το γέρικο χέρι,
Το σαρίκι είναι όπως προστάζουν οι σιίτες,
στα σανδάλια για προστασία έχει δέκα λίρες.
Ούρλιαζαν χθες το βράδυ τα τσακάλια στο βουνό,
Και μια σκιά ασύλληπτη περιφερόταν,
Σήμερα γέλασαν πικρά αναμεταξύ τους
Τρεις κουρελήδες που τον προσπέρασαν.
Όμως ούτε ο σατανάς, μηδέ κλέφτης ή το θεριό του δάσους
Τον ειρηνικό δεν θα πειράξουν προσκυνητή,
Και τη νύχτα, το φεγγάρι
Μακριά τα όνειρα με τους πειρασμούς θα διώξει.
Και κάθε βράδυ νομίζει πως σύντομα
Θα σωθούν η αγριοκορομηλιά και τ’ αγκάθια,
Όταν στη χρυσή Βαγδάτη, αλλά και τη Βασσόρα
Θα υψωθούν τα ξομπλιαστά παλάτια,
Και στην Ερυθρά φλεγόμενη Θάλασσα
Μπροστά του θα λιώνουν οι πορφυροί,
Η μαγεία των γαλάζιων και πράσινων συρτών . . .
Κι έτσι περνάει η μια βδομάδα μετά την άλλη.
Είναι πολύ γέρος, ο Αχμέτ, μα αυστηρός στο δρόμο,
Διαπεραστικές οι μεσονύχτιες ομίχλες,
Σύντομα χάνει λόγια και δυνάμεις,
Τυλιγμένος, τρέμει, μέσ’ στο καφτάνι το σκισμένο,
Σε μια από εκείνες τις πολιτείες της Ανατολής,
Όπου τις νύχτες ψιθυρίζουν τα πλατάνια,
Μέχρι ο μαυρογένης μουεζίνης
Τους στίχους να ψάλει για τα ουρί των πεδιάδων.
Πέφτει, μα το πνεύμα του ο άγρυπνος
Αλλάχ δεν είναι τυχαίο που όμορφα σκέπασε,
Εκείνον, σα μικρό παιδί γεμάτος πάθος κι ερωτευμένο,
Στην αγκαλιά του δέχεται ο Ισραήλ
Και τον οδηγεί από το μονοπάτι, που βάδιζαν
Οι δαίμονες, οι προφήτες και οι άγιοι.
Όλα όσα μπορούσε να κάνει άνθρωπος
Τα έκανε, - και είδε την Μέκκα.
Перевод стихотворения Николая Гумилёва «Паломник» на греческий язык.
Паломник
Ахмет-Оглы берет свою клюку
И покидает город многолюдный.
Вот он идет по рыхлому песку,
Его движенья медленны и трудны.
— Ахмет, Ахмет, тебе ли, старику,
Пускаться в путь неведомый и чудный?
Твое добро враги возьмут сполна,
Тебе изменит глупая жена. —
«Я этой ночью слышал зов Аллаха,
Аллах сказал мне: — Встань, Ахмет-Оглы,
Забудь про все, иди, не зная страха,
Иди, провозглашая мне хвалы;
Где рыжий вихрь вздымает горы праха,
Где носятся хохлатые орлы,
Где лошадь ржет над трупом бедуина,
Туда иди: там Мекка, там Медина» —
— Ахмет-Оглы, ты лжёшь! Один пророк
Внимал Аллаху, бледный, вдохновенный,
Послом от мира горя и тревог
Он улетал к обители нетленной,
Но он был юн, прекрасен и высок,
И конь его был конь благословенный,
А ты… мы не слыхали о после
Плешивом, на задерганном осле. —
Не слушает, упрям старик суровый,
Идет, кряхтит, и злость в его смешке,
На нем халат изодранный, а новый,
Лиловый, шитый золотом, в мешке;
Подмышкой посох кованый, дубовый,
Удобный даже старческой руке,
Чалма лежит как требуют шииты,
И десять лир в сандалии зашиты.
Вчера шакалы выли под горой,
И чья-то тень текла неуловимо,
Сегодня усмехались меж собой
Три оборванца, проходивших мимо.
Но ни шайтан, ни вор, ни зверь лесной
Смиренного не тронут пилигрима,
И в ночь его, должно быть от луны,
Слетают удивительные сны.
И каждый вечер кажется, что вскоре
Окончится терновник и волчцы,
Как в золотом Багдаде, как в Бассоре
Поднимутся узорные дворцы,
И Красное пылающее Море
Пред ним свои расстелет багрецы,
Волшебство синих и зеленых мелей…
И так идет неделя за неделей.
Он очень стар, Ахмет, а путь суров,
Пронзительны полночные туманы,
Он скоро упадет без сил и слов,
Закутавшись, дрожа, в халат свой рваный,
В одном из тех восточных городов,
Где вечерами шепчутся платаны,
Пока чернобородый муэдзин
Поет стихи про гурию долин.
Он упадет, но дух его бессонный
Аллах недаром дивно окрылил,
Его, как мальчик страстный и влюбленный,
В свои объятья примет Азраил
И поведет тропою, разрешенной
Для демонов, пророков и светил.
Все, что свершить возможно человеку,
Он совершил — и он увидит Мекку.