Ostatnia wola

Zachwycony życiem bez szarzyzny,
Nie chcę się roztopić w szarej mgle,
Nie chcę także wrócić do ojczyzny,
Do tej ziemi tkwiącej w martwym śnie.

Niech wysoko, przy różowej gładzi
Górskich jezior, w przedwieczorny czas
Grono młodych magów mi uładzi
Cyprysowy stos, jedyny raz.

I w pokorze, pochylając, złożą
Na nim trup opatulony mój,
Bym spoglądał z ostatniego łoża
Utajniając kpiarski uśmiech swój.

Gdy zarzewie ledwo zajaśnieje,
Ciemnym złotem muśnie moją skroń,
Zadumana żagiew niech rozsieje
Z topniejących żywic piękną woń.

I zasmuci ciszę okaryna,
I srebrnego gongu zabrzmi głos
W chwili, kiedy zadrży i odpłynie
Pałający, pogrzebowy stos.

Niczym demon w lesie czarowania,
Byt mój znów rozjarzy zmysły swe,
I męczące, krwiste całowanie
Sprawi, że me ciało martwe drgnie.

I dopóki pustką albo rajem
Wszechmogący nie obdarzy mnie,
Raz ostatni, ogień, który pali,
Swe upojne życie we mnie tchnie.

Перевод стихотворения Николая Гумилёва «Завещание» на польский язык.

Завещание

Очарован соблазнами жизни,
Не хочу я растаять во мгле,
Не хочу я вернуться к отчизне,
К усыпляющей, мертвой земле.

Пусть высоко на розовой влаге
Вечереющих горных озер
Молодые и строгие маги
Кипарисовый сложат костер

И покорно, склоняясь, положат
На него мой закутанный труп,
Чтоб смотрел я с последнего ложа
С затаенной усмешкою губ.

И когда заревое чуть тронет
Темным золотом мраморный мол,
Пусть задумчивый факел уронит
Благовонье пылающих смол.

И свирель тишину опечалит,
И серебряный гонг заревет,
В час, когда задрожит и отчалит
Огневеющий траурный плот.

Словно демон в лесу волхвований,
Снова вспыхнет мое бытие,
От мучительных красных лобзаний
Зашевелится тело мое.

И пока к пустоте или раю
Необорный не бросит меня,
Я еще один раз отпылаю
Упоительной жизнью огня.